کانونهای شورشی ـ خلق ما اراده کرده است این زیباترین وطن را آزاد کند

 

اشك من هويدا شد - مرضيه

 

حمید نوری: موضوع:پشت پرده ورود مصداقی در پرونده حمید نوری چیست؟

 

 

---

انفجار بزرگ و غیرقابل کنترل - مروری بر روزنامه‌های حکومتی

• رسانه ها
• 1400/10/05

گزیده روزنامه‌های حکومتی

در روزنامه‌های حکومتی امروز بیشتر مطالب اختصاص دارد به وضعیت اقتصادی و اوجگیری قیمت‌ها و بیکاری. در کنار آن هشدارها در مورد به‌قول خودش انفجار یا سیل سویه اومیکرون و این‌که رژیم عملاً هیچ اقدام بازدارنده‌یی نکرده و طبق معمول کسانی که واکسن نزده و یا پروتکلها را رعایت نمی‌کنند را پیشاپیش مقصر اعلام می‌کند. در حالی که روزنامه‌ها به وضعیت ناهنجار مترو، اتوبوس‌ها و کلاسهای درس که فاقد تهویه و امکانات مناسب هستند اشاره می‌کنند. مذاکرات وین و نتایج آن موضوع مطالب بسیاری در تقریباً تمامی روزنامه هاست که حرف مشترکشان گوشزد کردن فضای انفجاری جامعه و ضرورت رفع هر چه سریع‌تر تحریم هاست. جنگ گرگها بین دو باند حاکم در عرصه‌های مختلف در مطالب مختلفی دیده می‌شود. از پیامدهای حذف لاریجانی تا ماجرای آتش زدن سفارت عربستان توسط باند خامنه‌ای که الآن مجیز گویی عربستان برای بهبود روابط شده‌اند. اعترافات پاسدار کوثری در مورد قیام بنزین آبان ۹۸ که گفته روحانی بی‌خود می‌گوید خبر نداشته خبر داشته و سپاه پیشاپیش به او نامه داده بود. و هم‌چنین اذعان به این‌که قیام ۹۶ خلص مردمی بوده و در دعواهای باند استارت نخورده. هر چه بوده خود مردم بوده‌اند.

 

انفجار بزرگ و غیرقابل کنترل!

محور و لنگر مشکلات از نظر روزنامه‌های حکومتی یکی بی‌پایه بودن بودجه در تأمین منابع است و دیگری غیرشفاف بودن و نامتوازنی در افزایش سهم خواص و افزایش مالیات مردم.

«تامین بودجه کشور با اخذ مالیات» عنوان مطلب مستقل است که به‌نقل از عدالتیان کارشناس حکومتی نوشته است: «وعده‌های اقتصادی دولت با واقعیتی که امروز با آن مواجهیم متفاوت است. اعتراضات معیشتی با افزایش تورم، نشانه‌ٔ توسعه‌ٔ نارضایتی در کف جامعه است».

«نگرانی از فشار مالیاتی مضاعف بر دوش مردم» عنوان مطلب مردم‌سالاری است که نوشته بودجه ۱۴۰۱ دست کردن در جیب مردم است در ادامه هم افزوده: «در لایحه بودجه ۱۴۰۱ حذف ارز ۴۲۰۰تومانی و مالیات بر دارایی گنجانده شده که اقدامی‌ غیرکارشناسانه و حتی بسیار خطرناک است» در ادامه تأکید کرده: «لایحه بودجه ۱۴۰۱ مشکلات زیادی برای عموم مردم به‌وجود خواهد آورد که چه بسا به یک انفجار اجتماعی بزرگ و غیرقابل کنترل منجر شود».

رسالت از باند مؤتلفه هم با طرح ده سال از وزیر نفت در واقع ده فقره چپاول بودجه‌یی طی سالیان در تمام دولتها را برملا کرده و از جمله نوشته است: «سؤال این است فروش نفت خام و گاز طبیعی در داخل که دوبرابر بودجه عمومی دولت به روایت ماده یک قانون هدفمندی یارانه‌ها قیمت‌گذاری شده است چه می‌شود؟! چرا پیش‌بینی این درآمد در بودجه عمومی ۱۴۰۱ دولت دیده نمی‌شود؟!» بعد از طرح سایر موارد اختلاس رسمی دولتها در نظام ولایت از بودجه نوشته است: «سؤال‌های ده‌گانه فوق از رئیس‌جمهور و وزیر نفت و مسئولان سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی همه ساله مطرح می‌شد اما پاسخ آن‌را مسکوت می‌گذاشتند».

 

مسلمانی را تحمیل کنید مردم علیه تحمیلتان طغیان خواهند کرد

موضوع جدید نیست و موضوع کهنه‌یی که به‌صورت ادواری در روزنامه‌ها سر باز می‌کنه، انقلاب فرهنگی شکست‌خورده تحت عنوان وحدت حوزه و دانشگاه است. اخیر مقیمی رئیس دانشگاه تهران به قم رفته و از آخوندهای حوزهٔ قم خواسته در دانشگاه دفتر بزنند.

«چند نکته با رئیس دانشگاه تهران» عنوان سرمقاله آرمان است که به او یادآوری که موضوع وحدت حوزه و دانشگاه چهل سال در نظام سابقه دارد و میلیاردها بابت آن هزینه (مقصودش چپاول است) کرده‌اند. در انتها هم تأکید کرده «سؤال این است که چرا کسی به کتاب‌ها توجه جدی ندارد؟ دانشجویان به‌دنبال عرصه‌ها، فضاها و مطالب خاص هستند و اگر این آثار پاسخگوی نیاز آنها باشد، این کتب مورد عنایت قرار می‌گیرند».

روزنامه همدلی با طرح این سؤال در سرمقاله‌اش که آیا «وظیفه دانشگاه معنویت افزایی است؟» شکستهای پروژه‌های حوزه کردن دانشگاه‌ها را گوشزد کرده و نوشته است: «که آیا پس از انقلاب فرهنگی و در طول ۴۱سال گذشته، جز این هدف، در برنامه سیاست‌گذاران آموزش عالی، هدف دیگری بوده است؟ آیا شورای عالی انقلاب فرهنگی، در طول ۳۷سال گذشته و پس از چهار سال و نیم فعالیت ستاد انقلاب فرهنگی، هدفی جز این داشته است؟ آیا دفاتر نمایندگی رهبری در دانشگاهها

جهاد دانشگاهی، بسیج‌های دانشجویی و اساتید، انجمنهای اسلامی دانشجویان و استادان و اخیراً معاونت فرهنگی و اجتماعی دانشگاهها، هدفی جز این داشته‌اند؟ قبل از هر گونه برنامه جدید در جهت تحول علوم انسانی یا معنویت افزایی در دانشگاهها، خوب است به این پرداخته شود که همه برنامه‌های ۴۱سال گذشته، چه خروجی داشته‌اند».

روزنامه شرق هم در مطلبی با عنوان چگونه می‌اندیشیم خطاب به حوزه‌ها از جمله نوشته است: «پیشنهاد این است که خودسازی را بر مردم ما تحمیل نکنید. آگاهی بدهید، زمینه‌سازی کنید برای رشد اسلام، ولی بر مردم هیچ‌چیز را تحمیل نکنید. مسلمان‌بودن و مسلمان‌زیستن را بخواهید بر مردم تحمیل کنید که اگر تحمیل کردید، آنها علیه این تحمیل‌تان طغیان خواهند کرد».

 

میلاد عیسی مسیح‌ (ع)، پیامبر عشق و رهایی مبارک باد

-

• رویدادهای مذهبی
• 1396/10/05

میلاد عیسی مسیح‌ (ع)، پیامبر عشق و رهایی مبارک باد

۲۵دسامبر-۴دی:

سلام بر مبشر رهایی و رحمت و منادی مهر و عطوفت

هر سال یک ‌شب، نور شمعها، صدای دل‌انگیز ناقوسها و طنین زیبای ترانه‌های مذهبی، درهم می‌آمیزند، تا تولد خجسته عیسی مسیح را گرامی بدارند. تولد نوری که در دل تیرگی قرنهای دور، درخشید. ناقوسی که برای عشق و عدالت به‌صدا درآمد و ترانه‌یی که نغمه تکامل و کرامت انسان را در گوش جان بشریتِ سرگشته، طنین‌انداز کرد.

در عید میلاد، دستها به‌یکدیگر فشرده می‌شوند. قلبها به‌هم نزدیکتر می‌شوند، دیدارها تازه می‌گردند و هدیه‌ها به‌نشانه محبت، رد و بدل می‌گردند. چرا که محبت و برادری و رحمت، ارمغان عیسی (ع) برای بشریت بود.

در عید میلاد مسیح، کاجهای سبز را به‌خانه می‌آورند و چراغانی می‌کنند. نشانه‌یی ازپیروزی حیات و سرسبزی در دل زمستان افسرده مرگزای.

مگر عیسی مسیح نبود که با نفسش، زندگی را بر مرگ چیره نمود و با کلامش، زمستان روح انسانها را به‌بهار سرسبزی و شکفتگی گوهر انسانی مبدل کرد؟

پیامبر بزرگی که با تولدش در چنین روزی تاریخ بشریت را ورق زد، پیام مجسم رهایی و یگانگی بود.
اولین کلماتی که او در حیاتش به‌زبان آورد، توحید بود و خیر و برکت و تبری جستن از شقاوت و ستمگری. و هنگامی که مادرش مریم عذرا که وجودش یکی از فرازهای تابناک تاریخ انسان است، به‌خاطر به‌دنیاآوردن مسیح، آنچنان در معرض تیرهای تهمت و افترا و فرافکنی مرتجعان و دین‌فروشان قرار گرفته بود که جز روزه سکوت، چاره‌یی نیافت، عیسی‌مسیح به‌گونه‌یی معجزه‌آسا به‌سخن آمد و با اعلام هویت و پیامبری و رسالت رهاییبخش خود بر ‌پاکی و مقام و مرتبت مادر مقدسش نیز گواهی داد:

والسّــلام عـلّی یوم ولدت و یوم اموت و یوم ابعث حیا.

درود بر‌من، روزی که‌زاده شدم، روزی که بمیرم و روزی که دیگر‌بار زنده و برانگیخته شوم.

 

حضرت عیسی (ع)، پیام آسمانیش را ‌ـ‌که پیام آزادی وبرادری و پیام امید و روشنایی است‌ـ‌ با پذیرش انواع شداید و سختیها به‌مردم رساند. او، یاران و پیروانش را به‌فداکاری و ازخودگذشتگی برای تحقق آزادی و صلح و عدالت فرامی‌خواند و می‌گفت: هرکس به‌خاطر اسم من، خانه‌ها یا برادران یا خواهران یا پدر یا مادر یا زن یا فرزندان یا زمینها را ترک کرد، صدچندان خواهد یافت و وارث حیات جاودانی خواهد ‌شد.

اما، نخستین کسی که در مسیر فداکاری و گذشتن از همه‌چیز برای تحقق این آرمانهای مقدس، قدم نهاد، مادر عیسی، حضرت مریم عذرا علیها‌السلام بود. بانویی مطهر، که ‌بار این رسالت را حتی قبل از تولد حضرت عیسی (ع) به‌دوش کشید و رسالت رهاییبخش خود را با شجاعت و مقاومتی مافوق تصور به‌انجام رساند. زنی که قرآن مجید از او در شمار بزرگترین منادیان یگانگی و راهگشایان رهایی انسان یاد می‌کند و برایش منزلتی مانند پیامبران بزرگ توحید قائل می‌شود. زنی که نه فقط در میلاد مسیح و ظهور مسیحیت بلکه در گسترش و ادامه تاریخی پیام رحمت و رهایی دیگر پیامبران توحید، نقش ویژه‌یی داشته است.

 

مسیح، مبشر رهایی فرزند انسان اگر نسبت به‌محرومان و کوبیده‌شدگان، همه مهر و عطوفت بود، اما به‌همان اندازه با ستمگران و درندگان انسانها و با دجالان و دین‌فروشان سر ستیز داشت و با آنان جز با خشم و کین سخن نمی‌گفت. در بیت‌المقدس وقتی که سران کاتبان و فریسیان ریاکار از جمعیتی که دل به‌پیام عیسی (ع) داده بودند، به‌وحشت افتاده او را مورد غضب و اعتراض قرار دادند؛ عیسی با بانگی که طنینش علیه دین‌فروشی و دجالگری تا جاودان به‌گوش خواهد رسید، بر ‌آنها فریاد زد: ‌ای ماران و افعی‌زادگان چگونه از عذاب جهنم خواهید گریخت.

 

گزیده‌یی از سخنان عیسی مسیح‌ (ع)

«… چه دشوار است که ثروتمندان به‌ملکوت خدا وارد شوند. زیرا گذشتن شتر از سوراخ سوزن آسانتر است از دخول ثروتمندی در ملکوت خدا…» انجیل لوقا ـ ۱۸

«اسلحه تام خدا را بردارید، تا بتوانید در روز شریر مقاومت کنید و همه کار را به‌جا آورده بایستید. پس کمر خود را به راستی بسته و جوشن عدالت را در برکرده بایستید… و بر روی این همه، سپر ایمان بکشید که با‌ آن بتوانید تمامی تیرهای آتشین شریر را خاموش کنید و خودِ نجات، و شمشیر روح را که کلام خداست بردارید…» (از رساله پولس رسول به افسسیان‌ـ باب ۶)

«از کسانی که جسم را می‌کشند ولی قادر به کشتن جان نیستند، نترسید». انجیل لوقا ـ ۱۱

«روح خدا در من است، زیرا که مرا مسح کرد تا فقیران را بشارت دهم و مرا فرستاد تا شکسته‌دلان را شفا بخشم و اسیران را به رستگاری و کوران را به بینایی موعظه کنم و تا کوبیدگان را آزاد سازم». انجیل لوقاـ ۴

«خوشا به‌حال زحمتکشان برای عدالت، زیرا که ملکوت آسمان از آن ایشان است». انجیل متی‌ـ ۵

«بپرهیزید از کاتبانی که خرامیدن در لباسهای دراز را می‌پسندند و سلام در بازارها و صدر کنائس و بالا نشستن در ضیافتها را دوست می‌دارند و خانه‌های بیوه زنان را می‌بلعند و نماز را به ریاکاری طول می‌دهند. اینها عذاب شدیدتر خواهند یافت». انجیل لوقا. ۲۰ و ۴۷

«وای بر شما ای کاتبان و فریسیان ریاکار، وای بر شما نیز ای فقیهان، زیرا که بارهای گران بر مردم می‌نهید و خود بر آنها یک انگشت هم نمی‌گذارید… حکمت خدا نیز فرموده است که به سوی ایشان انبیا و رسولان می‌فرستم؛ و بعضی از ایشان را خواهند کشت و بر بعضی جفا خواهند کرد. تا انتقام خون جمیع انبیا که از بنای عالم ریخته شد، از این طبقه گرفته شود. از خون هابیل تا خون ذکریا که در میان مذبح و هیکل کشته شد. بلی به شما می‌گویم که از این فرقه بازخواست خواهد شد». انجیل لوقا‌ـ ۱۲

«اینک بنده من، که برگزیدم و حبیب من، که خاطرم از وی خرسند است. روح خود را بر وی خواهم نهاد. تا انصاف را بر امتها اشتهار نماید… تا آن که انصاف را به نصرت در آورد و به نام او امتها امید خواهند داشت» انجیل متی ـ ۱۲

«این قوم به لبهای خود مرا حرمت می‌دارند، لیکن دلشان از من دور است… پس بدیشان گفت که حکم خدا را نیکو باطل ساخته‌اید تا تقلید خود را محکم بدارید» انجیل مرقس ـ ۷

«چون روزه‌دارید مانند ریاکاران، ترشرو مباشید. زیرا که صورت خود را تغییر می‌دهند تا در نظر مردم روزه‌دار نمایند… لیکن تو چون روزه‌داری، سرت را روغن بزن و صورتت را بشوی تا در نظر مردم روزه‌دار ننمایی…» انجیل متی ـ ۶

«هرکه از شما بزرگتر باشد، خادم شماست و هرکه خود را بلند کند، پست گردد و هرکه فروتن شود، سرفراز گردد…

وای بر‌شما ‌ای کاتبان و فریسیان ریاکار که درهای ملکوت آسمان را به‌روی مردم می‌بندید. خودتان وارد نمی‌شوید و طالبان ورود را مانع می‌شوید. وای بر‌شما راهنمایان کور که پشه را صافی می‌کنید و شتر را فرو می‌بلعید. وای بر‌شما‌ ای کاتبان، از آن‌رو که بیرون پیاله و بشقاب را پاک می‌کنید و درون آن‌را سرشار از جبر و ظلم می‌دارید. ‌ای کاتبان ریاکار که چون قبرهای سفیده شده می‌باشید که از بیرون نیکو می‌نماید لکن درون آنها از استخوان مردگان و پلیدیها پر است». انجیل متی ـ ۲۳

 

گذری به فرهنگ و شعر فارسی در پرتو میلاد مسیح (ع)

یلدا، شبی سیاه و بلند، که آبستن ‌صبح روشن رهایی و شکوفایی است.
گفته‌اند که فلسفه نامگذاری شب یلدا در فرهنگ ایرانی، آن است که مسیح پیامبر در این شب به‌دنیا آمده است.
آورده‌اند که کلمه یلدا که ریشه سریانی دارد و سریانی، از زبانهای دنیای باستان، یا زبان اصلی انجیل است و در سریانی، یلدا به‌معنی میلاد و مراد از میلاد، شب ولادت حضرت مسیح است و از این‌رو ایرانیان، شب یلدا را با شب ولادت عیسی مسیح (ع) تطبیق داده‌اند. شبی که با شب مرسوم و معمول میلاد مسیح نزد ملل دیگر 4شب فاصله دارد.

چنان که محققان در این باره گفته‌اند، در ایران باستان، یلدا در اصل، جشن ظهور میترا یا مهر بوده و مسیحیان ایران، آن را در قرن چهارم میلادی، از آیین مهر‌پرستی ایرانیان گرفته و روز میلاد مسیح را با آن مقارن قرار دادند.

در ادبیات فارسی به‌این تقارن، اشاره‌های بسیار شده است و از‌جمله، خاقانی شروانی گفته است:

سخنم بلند‌نام از سخن تو گشت و شاید
که درازنامی، از نام مسیح یافت یلدا

در شعر و ادبیات فارسی، یلدا اساساً سمبل سیاهی و بلندی است و هر پدیده‌یی را که بخواهند با سیاهی و بلندی توصیف کنند یا وقتی که بخواهند به‌یک دوران ظلمت و حاکمیت ظلم و جور اشاره کنند، از استعاره یلدا استفاده می‌کنند. سعدی گفته است:

همه بر‌آن همه دردم امید درمان است
که آخری بود آخر، شبان یلدا را

و باز هم از سعدی است که:

برآی ‌ای صبح مشتاقان اگر هنگام روز آمد
که بگرفت این شب یلدا ملال از ماه و پروینم

اگر چه در بیشتر این اشعار، شب یلدا طولانی‌ترین و سیاهترین شبهاست، اما با خودش مژده برآمدن صبح، آمدن روز و طلوع خورشید را به‌همراه دارد.

شب یلدا اگر‌چه شبی بلند و سرد و سیاه است. در دل همین شب و تیرگی، مسیح به‌دنیا می‌آید و یلدا با خود بشارتی مسیحایی را به‌صبحی روشن هدیه می‌کند.

وهمین منطق تاریخ و منطق حرکت هستی است، هر شبی بشارت صبح، هر دوران حکومت سیاهی و ظلمت، بشارت آمدن مسیحانفسی را دارد. و باز به‌قول خاقانی:

همه شبهای غم آبستن روز طرب است

یوسف روز به‌چاه شب یلدا بینند

 

 

پیام مریم رجوی به‌ مناسبت میلاد مسیح 

هموطنان، مسیحیان برخاسته علیه ظلم رژیم آخوندی،
مسیحیان شریف در ایران و سراسر جهان،
میلاد پیامبر بزرگ و رهایبخش، عیسی مسیح علیه‌السلام بر شما گرامی و مبارک!
پیامبر انقلاب و عدالت و نخستین قیام‌کننده علیه ظالمان، فریسیان و آخوندهای ریاکار که فریاد می‌کشید

«بپرهیزید از آن‌هایی که خانه‌های بیوه زنان را می‌بلعند و نماز را به ریاکاری طول می‌دهند.

این‌ها عذاب شدیدتر خواهند یافت.»
سلام بر مریم عذرا علیها‌ سلام، زنی یگانه و رها که با بهای سنگین بر نظم ارتجاعی آن روزگار شورش کرد.

مریم عذرا نخستین کسی بود که در مسیر فداکاری برای تحقق آرمان‌های مقدس مسیح با او همراه بود.

بانویی رها که قرآن مجید او را در شمار بزرگ‌ترین منادیان یگانگی و راهگشایان رهایی انسان یاد می‌کند.
سلام برمریم عذرا،
سلام برعیسی مسیح.

هموطنان عزیز مسیحی،
امسال در شرایطی به سال نو میلادی نزدیک می‌شویم

که قیام علیه دیکتاتوری مذهبی آخوندی در ایران و منطقه شعله‌ور است.

قیام‌کنندگان، شعارها و سمبل‌های دجالگرانه رژیم آخوندی را درهم می‌پیچند

و بر سرنگونی آن مصمم‌ هستند.
این روزها سرزمین ایران سرخ فام از خون جوانانی است

که به‌دست پلیدترین دشمنان خدا و فرستادگان بزرگش مانند مسیح و محمد و موسی به شهادت رسیده‌اند.‌
امسال قیام کنندگان عراقی نیز با یاد و نام شهیدان‌شان به استقبال سال نو می‌روند.

و درخت کریمسس را به عکس شهدایشان مزین کردند.
پس پیام عیسی مسیح را تکرار می‌کنم که گفت:‌

«از کسانی که جسم را می‌کشند ولی قادر به کشتن جان نیستند نترسید».
دیکتاتوری آخوندی در لبه پرتگاه، وحشت‌زده در برابر مقاومت و قیام مردم ایران و منطقه،

راهی جز سرکوب و کشتار در برابر خود نمی‌یابد و با قتل عام در خیابان و کشتار بیش از ۱۵۰۰نفر

در برابر چشم همه به جنایتی بزرگ و بی‌سابقه در قرن بیست و یکم دست زد.
زندان‌ها پر از جوانان و نوجوانانی است که برای عدالت و آزادی قیام کرده‌اند.

هر روز اجساد دستگیرشدگان با دست‌های بسته

در گوشه و کنار دریاچه‌ها و سدها و رودخانه‌ها و نیزارها کشف می‌شود.
دیگر مماشات با آمران و عاملان کشتار مردم پذیرفتنی نیست.

جامعه جهانی و به‌طور مشخص شورای امنیت، باید سردمداران رژیم را به‌خاطر این‌همه سرکوب و خونریزی،

جنایتکاران علیه بشریت اعلام کند تا در برابر عدالت قرار بگیرند.
سازمان ملل باید سریعاً هیأت‌های تحقیق در مورد شهیدان و مجروحان تشکیل دهد و

برای دیدار با زندانیان به ایران اعزام کند.

جهان باید مشروعیت مقاومت و نبرد جوانان شورشگر ایران علیه استبداد دینی را به‌رسمیت بشناسد.
به‌مناسبت میلاد بشارت‌دهنده و الهام‌بخش جاودان رهایی و آزادی،

همه مسیحیان جهان را به یاری و حمایت از قیام‌کنندگان

در سراسر ایران برای سرنگونی رژیم ولایت فقیه فرا‌می‌خوانم.
ما از صدای ناقوس‌ها و طنین سرودها و ترانه‌ها که در این لحظه تولد فرخنده مسیح را گرامی می‌دارد،

صدای آزادی و صلح و عدالت را می‌شنویم.
باشد که نفس زندگی‌بخش حضرت عیسی علیه‌السلام به ایران حیات تازه‌یی بخشد

و مردم و میهن ما و همه کشورهای منطقه را از اشغال و پلیدی و ظلم آخوند‌ها نجات دهد.
به یقین با قیام و مقاومت مردم ایران، افق تابناکی پیش روست که در آن جامعه‌یی آزاد و دمکراتیک بنا می‌شود

که درآن هیچ نوع تبعیضی چه تبعیض دینی و چه تبعیض جنسیتی و قومی مطلقا جایی نخواهد داشت.
سلام بر عیسی مسیح.

 

 

شکرالله پاک نژاد، آرمانگرای شورشی

 ۲۸ آذر ۱۴۰۰

 مسعود رجوی:

 «با شهادت پاک نژاد، خلق ما، یکی از رشیدترین فرزندان مبارزش؛ انقلاب ما، یکی از ارزنده ترین رهبرانش؛ سازمان مجاهدین، یکی از صمیمی ترین و غمخوارترین هم­زنجیران، هم­رزمان، و همسنگران و مشوّقان انقلابی خود را از دست داد. اگر چه یقین دارم که راهش، همچون نامش، هر روز درخشنده تر و تابنده تر تا قلّه پیروزی نهایی ادامه خواهد داشت».

 «شکرالله پاک نژاد در خانواده یی فقیر در دزفول متولّد شد... در سال ۱۳۳۹ وارد دانشکده حقوق شد... به محض ورود به دانشگاه در موضع جنبش قرارگرفت و به علّت فعالیّتهای وسیع پیگیری که در امر مبارزه علیه دیکتاتوری شاه از خود نشان داد، به زودی توانست مسئولیتهای مهمّی در سازمان دانشجویان وابسته به "جبهه ملّی" به عهده بگیرد.

 

 از همان سال تا سال ۱۳۴۲ که او را از دانشگاه اخراج کرده و به سربازخانه گسیل داشتند، یک لحظه دست از مبارزه نکشید. بارها بازداشت شد و به زندان افتاد؛ بارها مورد شکنجه وحشیانه مأمورین قرارگرفت ولی هیچگاه ناامید نشد و از اعتقاد خود برنگشت. او به نیروی لایَزال خلق ایمان داشت و همین امر بود که او را در هر شرایطی به مبارزه وا می داشت... در مبارزه به خاطر مردم از همه چیز خود می گذشت و هیچ چیز جز حقّانیت آنها برایش مهمّ نبود.

 در تظاهرات اوّل بهمن ۱۳۴۰، که مأموران ساواک و کماندوهای چترباز، وحشیانه، به دانشگاه هجوم بردند، به قصد کشت او را زدند، به طوری که بعداً ناچار شدند، خود، پیکر تقریباً نیمه جانش را به بیمارستان برسانند... عصر همان روز پس از کمی بهبودی نسبی از بیمارستان فرارکرد و از فردای آن روز، باز، مبارزه را از سرگرفت.

 در سال ۱۳۴۲ او را به بهانه "اخلال" از دانشگاه اخراج کرده و به سربازخانه فرستادند... دو سال ناراحتی و مشقّت و شنیدن هزاران توهین و ناسزا از فرماندهان سربازخانه، نه تنها تزلزلی در روحیه او به وجود نیاورد، بلکه او را آبدیده تر و آگاه تر و مصمّم تر ساخت...

 در سال ۱۳۴۷ از دانشکده حقوق، رشته علوم سیاسی، فارغ التحصیل شد... در زمستان سال ۱۳۴۸، او و گروهی از همرزمانش تصمیم گرفتند برای ... کسب دستاوردهایی از تجربیّات انقلاب فلسطین، مستقیماً در مبارزه مردم آن سامان... شرکت کنند...» («باختر امروز»، شماره ۸، سال اوّل، دوره چهارم، بهمن ۱۳۴۹).

 شکرالله پاک نژاد (که دوستانش او را «شکری» صدا می زدند) و افراد گروهی که با او همراه بودند، به جز چند تن، در دیماه سال ۱۳۴۸، به هنگام خروج غیرقانونی از مرز شَلمچه (خرّمشهر)، برای پیوستن به رزمندگان فلسطینی دستگیر و زندانی شدند. از این رو، «گروه فلسطین» نام گرفتند.

 «ساواک... با یاری جستن از خدمات بی‌شائبه توده‌یی‌ها و در رأس آن روز آنان آقای (عباس) شهریاری (به اصطلاح، «مرد هزار چهره») و با استفاده از اطلاعاتی که یکی از رابطین گروه پس از دستگیری داده بود» توانست آنها را به هنگام عبور از مرز شَلمچه (خرّمشهر) دستگیر و زندانی کند.
 «گروه فلسطین» گروهی یکپارچه نبود، بلکه شامل چند گروه کوچک و شماری از چهره های مبارز دانشجویی بود که دارای تمایلات مارکسیستی بودند و نقطه وحدت آنها، باورشان به ضرورت مبارزه مسلّحانه، به عنوان تنها شیوه ممکن مبارزه در شرایط اختناق شدید پس از سرکوبی قیام ۱۵خرداد۱۳۴۲ بود که راه هرگونه مبارزه مسالمت آمیز و سیاسی را بسته بود.
 معروفترین فرد گروه ـ شکرالله پاک نژاد (شکری) ـ هم جزء دستگیرشدگان بود. آنان پس از دستگیری برای بازجویی و شکنجه به تهران فرستاده شدند.
 «شکری در دوران بازجویی در قِزِل قلعه و اوین تحت شدیدترین شکنجه های دژخیمانی چون عَضُدی (اسم واقعی: ناصری)، حسین زاده (اسم واقعی: عطاپور)، یوسفی و امثالهم قرار می گیرد. مقاومت قهرمانه او درمقابل دژخیمان آریامهری و در سینه نگهداشتن رازها و روابط، زبانزد همگان بود» («دفترهای آزادی»، «جبهه دموکراتیک ملّی ایران»، ویژه نامه شکرالله پاک نژاد، دیماه ۱۳۶۳، ص۳۲).

 اعضای دستگیرشده «گروه فلسطین» که ۱۸تن بودند، در اوایل دیماه ۱۳۴۹ در «دادگاه عادی شماره۳ اداره دادرسی ارتش» به اتّهام «اقدام علیه امنیّت و استقلال کشور» محاکمه شدند.
 «دادگاه بَدَوی» رأی خود را در روز دهم دیماه صادر کرد. سه تن از متّهمان ـ شکرالله پاک­نژاد (۲۸ساله، حقوقدان)، ناصر کاخساز (۲۸ساله، قاضی دادگستری) و مسعود بطحایی (۲۸ساله، کارگر) ـ به «حبس ابد با اعمال شاقّه» و بقیه از سه تا ۱۵ سال زندان محکوم شدند.
 «دادگاه تجدید نظر نظامی» که در روز ۲۶دیماه برای رسیدگی به پرونده متّهمان تشکیل شد، در روز ۲۹دیماه حکم خود را صادر کرد. بر اساس آن، حکمهای پیشین سه متّهم ردیف اوّل و هفت تن دیگر تأیید شد و مدت زندان هفت تن دیگر کاهش یافت و حکم یک تن، از ۵ به ده سال، افزایش یافت.
 روزنامه «لوموند» در روز ۲۱ ژانویه (اوّل بهمن) نوشت: «هنگامی که رئیس دادگاه احکام را قرائت می کرد، محکومین به حبس ابد در حین شنیدن احکام به خواندن سرود "انترناسیونال" پرداختند» («آخرین دفاع گروه فلسطین در دادگاه نظامی»، از انتشارات «کنفدراسیون جهانی محصّلین و دانشجویان ایرانی»، بهمن ۱۳۴۹، مقدّمه).

 دفاعیّات شکرالله پاک نژاد
 دفاعیات شکرالله پاکنژاد، هم در «دادگاه عادی» و هم در «دادگاه تجدیدنظر»، از درهای بسته «دادگاه نظامی» بیرون رفت و به گونه گسترده یی در ایران و جهان پراکنده شد. «مدافعات شکری به اَلسَنه (زبانها) مختلف ترجمه شد و دست به دست می گشت. ژان پل سارتر آن را در مجلّه خود به نام "عصر جدید"، به طور کامل، منتشر کرد. هواداران جبهه ملّی سوّم دفاعیّات شکری را به انگلیسی ترجمه و توزیع کرده و نکات برجسته آن را در نشریه خود ـ ایران دیفنس ـ که برای دفاع از زندانیان سیاسی، در انگلیس پراکنده می شد ـ انتشار دادند. تمام روزنامه های مهمّ جهان از دادگاه گروه فلسطین و مدافعات شکری سخن گفتند.

 شکری درهای بسته دادگاه سرّی را با بیانات سلیس و دلنشین خود شکست، اختناق تَرَک برداشت و در جایی که شاید اعضای دادگاه، حتّی هنگام شور هم جرأت خواندن دفاعیّه او را نکردند، دنیایی از پیام او آگاه شد. دیگر از آن پس محمدرضا پهلوی، شاه مخلوع ایران، لحظه یی آرامش خاطر نداشت. جایی نبود برود و خبرنگار خارجی باشد و از وی در این باره سؤالی نشود، به طوری که درمانده از استیضاح در یک کنفرانس مطبوعاتی در تهران، در مقابل پرسشی در این زمینه، بعد از آن که مذبوحانه از "بازگشت نیکخواه به دامان مام میهن"سخن گفت، با دهن کجی از "شخصی که به اصطلاح نژادش پاک است"، یاد کرد که قصد داشته است با رفتن به فلسطین، ما را هم مانند فلسطینیان بی سرزمین کند» («دفترهای آزادی»، ویژه شکرالله پاک نژاد، ص۵۲).
 «شکری» در «دادگاه»، ابتدا، به طور مفصّل درباره «ردّ صلاحیّت ذاتی و قانونی دادگاه نظامی درمورد اتّهامات وارده» سخن گفت و سپس به عنوان «آخرین دفاع» ضمن اعتراض به دستگیریهای بی وقفه «دانشجویان و آزادیخواهان» توسّط ساواک و «شکنجه های وحشتناک قرون وسطایی» آنان در زندانها، به دستگیری کسانی اشاره کرد که «در دی و بهمن ماه سال گذشته به اتّهام همدری با مردم فلسطین یا همکاری با گروه فلسطین توقیف شدند» که شمارشان «از صد نفر بیشتر بود که عدّه یی از آنان پس از محاکمه محکوم و پس از انقضای مدّت محکومیّت آزاده شده یا به سربازخانه ها اعزام گردیدند و بقیّه یعنی، بیش از چهل نفر دیگر، هنوز در زندانهای ساواک به سر می برند» و در ادامه سخنانش گفت: «... برخلاف ادّعاهای مکرّر دستگاههای حاکمه ایران مبنی بر طرفداری از حقوق آوارگان فلسطین و علی رغم تبلیغات دولت درمورد کمک به آنان و گفتارهای مقامات دولتی در رادیو و تلویزیون و نیز مقالات متعدّد مقامات رسمی در طرفداری دولت ایران از دعاوی خلق فلسطین، در این دادگاه عدّه یی از آزادیخواهان ایران تنها به دلیل همدردی با مردم فلسطین محاکمه می شوند...».
 «شکری» در ادامه مدافعاتش به دخالتهای استعماری دولت انگلیس در ایران از پیش از مشروطه تا زمان حاضر پرداخت و نقش تجاوزکارانه آن دولت را در سرکوبی «جنبش مشروطه»، «قیام خیابانی»، «قیام کلنل تقی خان پسیان»، «و مهمتر از همه، قیام میرزا کوچک خان» و برقراری «رژیم دیکتاتوری بیست ساله» رضاشاه شرح داد و پس از اشاره به «افتضاح سوّم شهریور ۱۳۲۰» به «مبارزات ضدّاستعماری مردم ایران، که منجر به تشکیل حکومت ملّی دکتر مصدّق شد» پرداخت و سیاست استعماری آمریکا را در کودتای ضدّملی ۲۸مرداد ۳۲ و سالهای پس از آن، به طور مفصّل، تشریح کرد و در پایان آن تأکید نمود: «من شخصاً می پذیرم که هدفم کسب تجربه بود تا در زمان مقتضی با آمادگی کاملِ رزمی، که ساواک در گزارش خود این همه درمورد آن تأکید کرده است، به ایران برگردم...».
 شکری در ادامه سخنانش می گوید: «در گزارش ساواک و مبتنی بر آن، در کیفرخواست، بسیار سعی شده است که اعضای این پرونده کمونیست و فعالیّتهای آنان کمونیستی قلمداد شود، غافل از آن که برای کمونیست بودن شرایطی لازم است که هیچکدام از متّهمین این پرونده واجد آن شرایط نیستند. صرف نظر از صفاتی نظیر داشتن اطّلاعات زیاد، شجاعت، انضباط و غیره، که معمولاً یک فرد کمونیست باید داشته باشد، مهمترین شرط کمونیست بودن، وابستگی به یک حزب کمونیست است که من متاٌسفانه واجد چنین شرطی نیستم و اگر دادگاه بخواهد تمایلات ایده ئولوژیک مرا بداند باید بگویم من یک مارکسیست ـ لنینیست هستم و به داشتن چنین عقایدی افتخار می کنم...».
 شکری در ادامه دفاعیّاتش از شکنجه های وحشیانه یی یاد می کند که از همان نخستین ساعات دستگیری با آن رو به رو بوده است:

 «آقای رئیس دادگاه، اجازه بدهید برای این که روش مأمورین ساواک دربرابر متّهمین به داشتن طرز تفکّر مخالف دولت روشن شود؛ برای این که بدانید با آزادیخواهان ایران چگونه رفتار می شود؛ برای این که ارزش بازجویی هایی که به آنها استناد می شود، معلوم گردد، قسمتی از شکنجه هایی را که درمورد شخص من انجام شده، شرح دهم:

 

 پس از دستگیری در تاریخ ۱۸ دیماه ۱۳۴۸ فوراً مرا به سازمان امنیّت خرّمشهر بردند. در آن جا سه نفر بازجو به ضرب مشت و لگد مرا لخت کرده و به اصطلاح بازدید بدنی کردند. از ساعت ۸ بعد از ظهر تا یک بعد از نیمه شب بازجویی توأم با مشت و لگد ادامه یافت. فردای آن روز مرا به زندان شهربانی آبادان منتقل کرده و در یکی از مستراحهای آن زندان محبوس کردند. یک هفته در این مستراح تنها با یک پتوی سربازی، بدون لباس و روزانه تنها با یک وعده غذا گذراندم. روز هشتم با دستهای بسته در یک لَندرُوِر سازمان امنیّت به تهران، زندان اوین، منتقل شدم. در بدو ورود به زندان، اوّلین بازجویی همراه با شکنجه شروع شد. بدین ترتیب که دو نفر به نامهای رضا عطاپور مشهور به دکتر حسین زاده و دیگری بیگلری مشهور به مهندس یوسفی با چک و مشت و لگد به جان من افتاده و قریب یک ساعت متوالی مرا زدند. بعد مرا روی میز نشانده و از من خواستند بنویسم که کمونیست هستم و به کار جاسوسی اشتغال داشته ام و چون من امتناع کردم به دستور عطاپور، دو نفر درجه دار آمده و مرا روی زمین خواباندند و با شلّاق سیمی سیاهرنگی به جان من افتادند و به اتّفاق بیگلری بیش از سه ساعت متوالی با شلّاق و مشت و لگد مرا می زدند و به ترتیب نوبت عوض کرده و رفع خستگی می نمودند. در جریان زدن شلّاق، من دوبار بیهوش شدم. تمام بدنم کبود شده و خون از پشت من راه افتاده بود.

 بازجویی روز اوّل بهمن به همین جا خاتمه یافت و روز دوّم عیناً تکرار شد... روز سوّم در اثر کشیده های محکمی که عطاپور به گوش چپ من می نواخت، خون از گوش من راه افتاد که منجر به پاره شدن پرده گوش چپ من شده است. گوش چپ من به کلّی قوّه شنوایی خود را از دست داده است... در جریان بازجوییهای بعدی ناخن سَبّابه چپ و ناخن کوچک دست راست مرا کشیدند... شکنجه ۱۸ روز ادامه یافت...
 آقای رئیس دادگاه من تنها کسی نیستم که شکنجه شده ام. تمام متّهمینی که در این جا حضور دارند، شکنجه شده اند... مهندس حسن نیک داوری در اثر شدّت ضربات وارده در زندان کشته شد... جرم نیک داوری خواندن کتاب بوده است...».
 شکری، سپس، درباره سیاستهای سرکوبگرانه ارتش ایران، از جنبش مشروطه به بعد، اشاره می کند و خطاب به گردانندگان «دادگاه نظامی» می گوید: «ارتشی که شما درجه های افسریش را بر دوش دارید، دهها سال است که وسیله سرکوبی آزادیخواهان و روشنفکران ایران بوده و به عنوان چماق استعمار برعلیه ایران به کار رفته است؛ این ارتش همان ارتش قزّاق است که به فرمان محمدعلی شاه، به رهبری لیاخوف و شاپشال روسی، مجلس را به توپ بست و مشروطه خواهان را تار و مار کرد؛ همان ارتشی است که در محاکمه باغشاه افرادی نظیر ملک المتکلّمین و صور اسرافیل و دهها آزادیخواه دیگر را محاکمه و اعدام کرد؛ همان ارتشی است که به دستور انگلیسیها در سال ۱۲۹۹ کودتای سوم اسفند را به راه انداخت و دیکتاتوری ۲۰ ساله را برقرار کرد؛ همان ارتشی است که قیامهای ضدّاستعماری خیابانی، کلنل محمدتقی خان پسیان و میرزا کوچک خان را سرکوب نمود؛ همان ارتشی است که افتضاح شهریور بیست را به بارآورد؛ همان ارتشی است که پس از پایان جنگ دوم قتل عامهای آذربایجان و کردستان را انجام داد؛ همان ارتشی است که قیام ملّی ۳۰ تیر ۱۳۳۱ را به خون کشید، کودتای ضدّملّی ۲۸ مرداد را انجام داد و حکومت ملّی دکتر مصدّق را ساقط نمود؛ همان ارتشی است که همیشه میتینگها و تظاهرات و اجتماعات مسالمت آمیز دانشجویان را به خون کشیده است، یاد روز ۱۶ آذر ۱۳۳۲ ـ یاد قندچی، بزرگ نیا، شریعت رضوی، شهدای دانشکده فنی ـ و نیز یاد روز اوّل بهمن ۱۳۴۰، هیچگاه از خاطرها نخواهد رفت. این همان ارتشی است که روز ۱۵خرداد ۱۳۴۲ هزاران نفر از مردم بی گناه را در شهرهای تهران، شیراز، قم، تبریز، مشهد و دیگر شهرهای ایران کشت، همان ارتشی است که حافظ پیمان سنتو و دهها پیمان استعماری دیگر است؛ همان ارتشی است که دکتر مصدّق، رهبر ملّی ایران، را بیش از ۱۲ سال در زمان رضاشاه و بیش از ۱۴سال پس از کودتای ۲۸مرداد زندانی کرده، پس از مرگ وی در زندان، حتّی از تشییع جنازه او هم جلوگیری به عمل آورد؛ همان ارتشی است که خسرو روزبه، مظهر جنبش انقلابی ایران، را تیرباران کرد، خون وارطانها، سیامک ها، مبشّری ها، فاطمی ها، کریمپورها، بخارایی ها، آیت الله سعیدی ها، نیک داوری ها و هزاران شهید دیگر به دستور امپریالیستها و به حکم همین دادگاههای ارتشی ریخته شده است...».
 شکری در پایان مدافعاتش تأکید می کند: «در چنین شرایطی که چنین ارتشی، با چنین روشی حاکم بر سرنوشت مردم است؛ در چنین اوضاعی که دستگاه ساواک رژیم دیکتاتوری فردی، ابتدایی ترین آزادیهای مردم را از بین برده و هیچ گونه خبری از قانون و حقوق بشر نیست، مردم ایران برای حفظ حقوق خود هیچ راهی جز توسّل به زور ندارند... تاریخ این واقعیّت را، به هزار صورت، ثابت کرده است که عدالت و حق همیشه به زور گرفته شده است. اصولاً حق گرفتنی است نه دادنی... ظالم هیچ وقت به میل خود دست از اِعمال ظلم برنمی دارد، بلکه همیشه مظلوم است که سرانجام از قبول ظلم سرباز می زند. رژیم دیکتاتوری ایران می خواهد با روشهای تفتیش عقاید قرون وسطایی و سلب هرگونه آزادی، میهن ما را به صورت یک قبرستان درآورد و درعین حال آرامش ناشی از رُعب و وحشت را به عنوان آرامش ناشی از امنیّت و رفاه معرّفی کند، ولی غافل از این است که هیچگاه به هدف خود نخواهد رسید. علی رغم کوششهای دستگاه جبّار برای ازبین بردن هرگونه صدای آزادیخواهی، مبارزه مردم ایران برای کسب آزادی و گسستن زنجیرهای بردگی، برای قطع دست امپریالیستهای غربی و دست نشاندگان ایرانی از آن ادامه دارد و این مبارزه تا پیروزی نهایی ادامه خواهد یافت» («آخرین دفاع گروه فلسطین در دادگاه نظامی»، از انتشارات کنفدراسیون جهانی محصّلین و دانشجویان ایرانی، بهمن ۱۳۴۹، مقدّمه).
 شکری در «دادگاه» نظامی به حبس ‌ابد محکوم شد. او بارها به زیر شکنجه رفت تا مگر به ننگ تسلیم تن بسپارد، امّا تا به‌ آخر، هم‌چنان که در آغاز ورود به زندان قزل ‌قلعه گفته بود «سرباز وفادار مبارزه مسلّحانه» باقی‌ماند.

 
 «شکری» و مجاهدین

 شکری در زندان، نخستین مارکسیستی بود که در برابر فرصت‌ طلبان خیانتکاری که در یک مَقطَع سازمان مجاهدین خلق را متلاشی کردند، قاطعانه، ایستاد و آن ‌عمل را «خیانت به جنبش انقلابی» معرّفی کرد. پیوند صمیمانه او و مجاهدین، چه در زندان و چه پس از آزادی، همواره، برقرار ماند. سفارش همیشگی او به یاران و همرزمانش این بود که «مجاهدین خلق را تنها نگذارید».

 البته این پیوند و دلبستگی، یک طرفه نبود، رهبران سازمان نیز به او دلبستگی شدیدی داشتند.
دکتر منوچهر هزارخانی، یکی از یاران نزدیک او در «جبهه دموکراتیک ملّی»، در این‌باره می‌ نویسد: «اگر رابطه "جبهه" با سازمان مجاهدین خلق تا به آخر حفظ شد، علّتش، به ‌نظر من، آن ‌بود که حفظ این ارتباط را شکری، شخصاً، به عهده داشت. بعدها که با رهبران سازمان، از نزدیک، آشنا شدم، از وزن و اعتباری که آنها برای شکری قائل بودند و اعتماد بی ‌دریغی که به او داشتند و اهمیّتی که به نظرات سیاسی او، در هر مورد، می‌ دادند، تعجّب نکردم، یکّه‌ خوردم. گمان نمی ‌کنم هیچ یک از مبارزان هم‌زنجیر دیگر توانسته باشد به چنین مقامی نزد مجاهدین دست یافته باشد.‌ البته، این رابطه عمیق سیاسی ‌ـ عاطفی یک ‌طرفه نبود و شکری هم سرشار از علاقه و امید نسبت به مجاهدین بود» (مقاله «جای خالی شکری»، دکتر منوچهر هزارخانی، «دفترهای آزادی»، شماره اوّل).

 «شکری» در «بهار آزادی»
 شکری از دیماه ۴۸ تا دیماه۵۷ را در زندان و تحت وحشیانه‌ ترین شکنجه‌ ها به سر برد. وقتی در اواخر دیماه۵۷، به ‌دست نیرومند تظاهرات میلیونی مردم، از زندان آزاد شد، از پیوستن به دریای مبارزه خلق سر از پا نمی ‌شناخت. این شوق در مصاحبه‌ یی که خبرنگار «کیهان» با او داشت و در کیهان ۳۰دیماه۵۷ به چاپ رسید، به روشنی دیده می‌ شود:

 «…ماههای اخیر زندان از این که سعادت شرکت مستقیم در انقلاب ایران را نداشتم، دچار نوعی تأسّف بودم، و اکنون که می ‌توانم بدون هیچ مانعی در مبارزات مردم شرکت کنم، بسیار خوشحالم… اکنون مثل تشنه ‌یی هستم که فرسنگها راه را با سراب رو به ‌رو بوده و سرانجام به آب رسیده است».

 ***
 شکری پس از پیروزی انقلاب ضدّسلطنتی، به عکس آن دسته از «میم لام»‌هایی که اولویّت دادن به مصالح «وطن سوسیالیستی» آنها را از تشخیص مصالح مردم خود ناتوان کرده بود، تشکیل جبهه ‌یی، از گروهها، احزاب و شخصیتهای مترقّی و آزادیخواه و ملّی را وظیفه مقدّم نیروهای انقلابی اعلام کرد و با کمک چندتن از یارانش «جبهه دموکراتیک ملّی ایران» را پی نهاد. ‌این جبهه موجودیّت خود را در روز ۲۹اسفند۵۷ ـ ‌سالروز ملّی شدن صنعت‌نفت ‌ـ اعلام کرد.
 شکری در مصاحبه‌ یی که خبرنگار روزنامه «اطّلاعات» با او داشت، در این باره گفت: «… بلافاصله پس از قیام، ضرورت تشکیل جبهه ‌یی از نیروهایی دموکراتیک در میان محافل مترقّی ایران احساس می ‌شد.‌ خطر بازگشت دیکتاتوری به شکلی دیگر؛ خطر تسلّط نیروهای راست، که موقّتاً بخش عظیمی از توده‌ ها را در اختیار داشتند؛ خطر تحمیل جنگی به نیروهای مترقّی، در زمانی که به ‌هیچ ‌وجه آمادگی آن را نداشتند؛ ‌تسلّط عناصر آنارشیستی در میان نیروهای چپ… نبودن نیرویی میانی،‌ که بین چپ و راست حائل شده و از قطبی شدن سریع طیف سیاسیِ جامعه به نفع امپریالیسم جلوگیری کند، و عواملی از این دست، باعث شدند که عدّه‌ یی از روشنفکران متعهّد و مترقّی دست به تشکیل "جبهه دموکراتیک ملّی ایران" بزنند، به این اعتبار، "جبهه دموکراتیک ملّی ایران" می ‌بایستی از نیروهایی تشکیل شود، که دارای ماهیّت ضدّ امپریالیستی و ضدّ ارتجاعی، و به عبارت دیگر، ملّی و مترقّی باشند» («اطلاعات»، ۲تیر۵۸).

 

 «شکری» در برابر فتنه «لیبرال ـ ارتجاع»
 در فتنه «لیبرال ‌ـ ارتجاع»، که «حزب توده» از آغاز پیروزی انقلاب۵۷ به راه انداخته بود تا رژیم خمینی را ضدّ امپریالیست معرّفی کند و هر نیروی مخالفی را به عنوان لیبرال و طرفدار امپریالیسم بکوبد، «شکری» بر مبارزه برای آزادی تأکید می‌کرد و به آن اُولَویّت می ‌داد. به اعتقاد او، دو وجه مبارزه‌ یی که جریان داشت ـ‌ مبارزه ضدّامپریالیستی و مبارزه برای تحقّق دموکراسی ‌ـ از هم‌ جدایی ‌ناپذیر بودند و هرگونه کم بهادادن یا ناچیز شمردن وجه دموکراتیک، مبارزه را از مسیر اصلی خود به بیراهه می‌برد. او می‌گفت: «به ‌نظر من انقلاب ایران یک انقلابِ دموکراتیکِ ضدّامپریالیستی است نه یک انقلاب دموکراتیک ‌ـ ضدامپریالیستی. علّت تمایل من به این نوع نامگذاری این است که برخی از گروههای چپ با جداکردن مبارزه ضدّامپریالیستی از مبارزه دموکراتیک، به آن جا می ‌رسند که عملاً لزوم هر نوع مبارزه دموکراتیک را نفی می‌ کنند… در شرایط کنونی جهان سرمایه‌داری، هیچ انقلابی نمی ‌تواند انجام شود که ضدّامپریالیستی باشد و دموکراتیک نباشد… ابعاد این تفکیک… در مبارزه اجتماعی کنونی به آن جا کشیده است که عملاً هرگونه دفاع از حقوق و آزادیهای دموکراتیک را نفی کرده و تحت‌ عنوان لیبرالیسم و حرکت در جهت منافع امپریالیسم سرکوب می ‌نمایند» (مصاحبه عاطفه گرگین با شکرالله پاک­نژاد، دی‌۵۸).
 شکری در همین مصاحبه مبارزه با ارتجاع را، که در کمین نابودکردن آزادیها نشسته بود، هدف مقدّم نیروهای ملّی و آزادیخواه اعلام می‌کند: «من هیچ عنصری از رادیکالیسم و لیبرالیسم در طبقه حاکمه نمی بینم. آن ‌چه حاکمیّت از خود نشان می ‌دهد، انحصارطلبی است که ریشه در ماهیّت خرده‌ بورژوازیِ سنّتیِ واپسگرا از طرفی، و بورژوازی بوروکراتیک از طرف دیگر، دارد».

 «لکّه ننگ بر دامان انقلاب ایران»!
 شکری در مقاله «قانون اساسی دست ‌پخت مجلس خبرگان، لکه ننگی بر دامان انقلاب ایران» از رژیم خمینی و قانون اساسیش به شدّت انتقاد کرد و نوشت: «… این قانون اساسی با نفی حقوق زنان، با نفی حقوق خلقهای ستمدیده، به‌ طور کلّی، با نفی حقوق دموکراتیک مردم ایران و با قبول اصل ولایت‌ فقیه، که عملاً تمام آزادیهای سیاسی و اجتماعی را تعطیل خواهدکرد، نه درخور انقلاب خونین مردم ما و نه در خور عصری است که در آن ملتها برای آزادی خود به ‌پا می ‌خیزند. تصویب و اجرای این قانون نه تنها حقوق و آزادیهای دموکراتیک، بلکه اساس وحدت ملّت ایران را هم از بین برده و ایران را در خطر تجزیه قرار خواهد داد… قانونی که به ‌وسیله مجلسی آن ‌چنان ارتجاعی تصویب شود، نمی ‌تواند دموکراتیک باشد. تشکیل خبرگان، به نظر من بزرگترین دهن‌ کجی نیروهای انحصار‌طلب به هدفهای دموکراتیک انقلاب ایران بود. تصویب قانون اساسیِ محصول این مجلس هم در حقیقت مهمترین ضربه بر پیکر دموکراسی و وحدت ملّت ما خواهد بود. من امیدوارم شرایطی فراهم شود که این لکه ننگ بر دامان انقلاب ایران ننشیند. امیدوارم مردم ما مانع شوند که نقشه های انحصارطلبان کوردل اجرا شود و حکومتی قرون‌وسطایی بر جان و مال آنان مسلّط گردد» (روزنامه «خلق مسلمان»، ۲۷آبان۵۸).

 «شورا»، تضمین ادامه انقلاب
 شکری از همان نخستین روزهای پیروزی انقلاب، با شناختی که از عناصر رهبری کننده جدید داشت، پی برده بود که «بهار آزادی» دیری نخواهد پایید و به زودی بیداد پاییزِ استبداد شروع خواهد شد. از این رو، برای رویارویی با ارتجاع هاری که برای قَلع و قَمع کردن آزادیها و سرکوبیِ اعتراضهای مردمی کمر بسته بود، برای تشکیل جبهه وسیع و گسترده یی از نیروهای ملّی و آزادیخواه برای دفاع از دستاوردهای ارزنده انقلاب، به تلاش پرداخت. از آن جا که می دانست ارتجاع برای شقّه کردن نیروهای درون جبهه خلق می کوشد تا جدال مذهبی و غیرمذهبی را دامن بزند، به فکر تشکیل جبهه یی افتاد که نیروهای مترقّی، ملّی و آزادی ‌طلب مذهبی و غیرمذهبی را کنار هم بنشاند.
 او در نخستین شماره نشریه «مجاهد»، که صفحه ‌یی به ‌نام «شورا» در آن بود («مجاهد» شماره ‌۱۱۸، ۱۰‌اردیبهشت۶۰)، با امضای «پ.شکوری» به ضرورت تشکیل چنین شورایی اشاره کرد: «انقلاب ایران در آستانه شکست است. مردم رنجدیده ما نگران بلیّاتی هستند که به یُمن حکومت انحصارطلبان دَغلباز حزبی، به‌ صورت بیکاری و فقر، جنگ و آوارگی، گرسنگی و فحشا و بالاخره دیکتاتوری و اختناق، گریبانشان را گرفته و دامنه آنها هر روز گسترش بیشتری می ‌یابد… اینک، زحمتکشان میهن ما، ‌دو سال پس از قیامی درخشان و یکپارچه، دست خود را خالی می ‌یابند، بدون آن ‌که در جَبین حکومت نور رستگاری ببینند. آنان از قِبَل حاکمیّت انحصارطلبان، نه نان در سفره دارند و نه امید در دل، و به زبانی دیگر، نه استقلال و نه آزادی… انقلاب امیدی به عوامفریبان حاکم ندارد، ‌سهل است، آنها را به اعتبار عملکرد دوساله ‌شان، عمله ‌های ضدّانقلاب می‌ شناسد.

 انقلاب چه می ‌خواهد؟ او هم چنان که در آخرین روزهای حکومت شاه از حلقوم زحمتکشان فریاد می کرد "استقلال" و "آزادی" می‌ خواهد. امّا، پس از دوسال تجربه، مصمّم است دیگر به هیچ نیرنگ باز سَفسَطه‌ گری اجازه ندهد که با جداکردن این دو مفهوم از یکدیگر، هر کدام را به صورت اهرمی برای فریب و زنجیری برای دوباره بستن دست و پایش مورد استفاده قرار دهد. انقلاب اکنون دیگر می‌ داند که "استقلال"، خود را در "آزادی" نشان می ‌دهد… او خوب می ‌داند که آزادی جوهر زندگی است».

 او در پایان مقاله نوشته بود: «شورا، در این مرحله می‌ خواهد زبان انقلاب باشد، بعد محوری برای تجمّع نیروهای انقلاب و آن ‌گاه است که می ‌تواند، در تناسب با ماهیّت خویش، نظامی حاکم، برخاسته از عمق دل و اندیشه مردم و انقلاب آنان باشد».
 شورای ملی مقاومت در ۳۰تیر۶۰ به‌ مثابه «محوری برای تجمّع نیروهای انقلاب» تأسیس شد. شکری که سالها در انتظار شکل‌گیری چنین شورایی در تاب و تب بود، از این‌که سرانجام عرصه تازه‌ یی برای مبارزه مشترک همه نیروهای آزادیخواه و استقلال‌طلب فراهم آمده است، سر از پا نمی‌شناخت. امّا، تولّد شورا با سرکوبی خشن نیروهای آزادیخواه پس از ۳۰خرداد۶۰ همزمان بود و بیم آن می ‌رفت که از آغاز با تهدید نابودی رو به ‌رو شود. فکر انتقال شورای نوپا و پایه‌ گذاران و همسنگران توانمند و مشتاقی مانند شکری، این تهدید را خنثی می‌ کرد. امّا، پیش از آن‌ که تلاش شکری و کمک سازمان مجاهدین برای خروج او از کشور، به ‌ثمر برسد، در شهریور ۱۳۶۰ دستگیر و به زیر وحشیانه ‌ترین شکنجه‌ ها کشیده شد. کینه اهریمنی رژیم درّنده‌ خو از او چندان زیاد بود که می‌ شد حدس زد که شکری از این زندان قرون ‌وسطایی جان‌ به‌ در نخواهد برد.

 وقتی شکنجه‌ ها نتوانست این قهرمان فدا و صداقت و پاکباختگی را به زانو درآورد، او را به تیرک تیرباران بستند تا این فریاد در گلو شکسته آزادیخواهان و زحمتکشان ایران را خاموش کنند. پیش از اعدام، به هنگام روبوسی آخرین، به یکی از همبندانش گفته بود: «روحیه خود را از دست ندهید، در این موقع باید شجاع بود».
 روز ۲۸آذر۶۰ قامت تناور شکری تیرباران شد، امّا، نه تنها از پا نیفتاد بلکه قوی‌تر از پیش قد برافراشت. آرمان بلند و والای شکری در راستای مبارزه جبهه یی، اکنون به بار نشسته است. شورای ملّی مقاومت، به همان «مُهر و نشان» که او می خواست، «محوری برای تجمّع نیروهای انقلاب» شده است و می رود تا، در آینده یی نزدیک، «نظامی حاکم، برخاسته از عمق دل و اندیشه مردم و انقلاب آنان باشد».

 در این روزهای صلابت و شکوهمندی شورای ملّی مقاومت و استیصال و درماندگی رژیم پا به گور آخوندی، جای خالی شکری قهرمان، بیش از هر زمان دیگر در «شورا» احساس می شود. نام و یادش جاودانه باد.

 مسعود رجوی: «به یاد پاک نژاد»

 (بخشهای از مقاله «به یاد پاک نژاد»، به قلم مسعود رجوی، مسئول شورای ملّی مقاومت ایران، به نقل از «شورا»، شماره ۱۵، دیماه ۱۳۶۴):

 «... در فروردین سال ۶۰، وقتی تازه از مصاحبه های طولانی راجع به نیروها و خط مَشی های مختلف (بازرگان، اکثریت، امّت، حزب توده و پیکار) فراغت یافته بودم، شکری نامه مفصلی نوشت. در آن، از جمله، نوشته بود که چند روز عید را در گوشه یی بوده و وقتش را صرف مطالعه آخرین قسمت آن مصاحبه های طولانی کرده است. سپس نتیجه گیری کرده بود که: به این ترتیب قلب جنبش به مجاهدین منتقل شد و از این پس تا خمینی باقی است مجاهدین به عنوان قلب جنبش عمل خواهند نمود. بعد هم اضافه کرده بود که فکر نکن قصدم از بیان این نکته تمجید و تعارف است، بلکه می خواهم مسئولیت تاریخی مجاهدین را یادآور شوم...

 کمی بعد، در اوایل اردیبهشت ۶۰، "مجاهد" انتشار صفحات ویژه "شورا" را آغاز کرد. هدف، سمتگیری به جانب همین شورای ملّی مقاومت امروز بود.

 شکری که خود از نخستین مُشَوّقان این حرکت و این هدف بود، در نخستین شماره (۱۰ اردیبهشت ۶۰) نوشت: «شورا در این مرحله می خواهد زبان انقلاب باشد، بعد، محوری برای تجمّع نیروهای انقلاب، و آنگاه است که می تواند، در تناسب با ماهیت خویش، نظام حاکمِ برخاسته از عمق دل و اندیشه مردم و انقلاب آنان باشد».

 امّا، درست در شب ۳۰ خرداد سال ۶۰ ـ شبی که مجاهدین باید به تنهایی برای تظاهرات سرنوشت ساز فردا و تمامی عواقب آن، یعنی شروع مبارزه مسلّحانه، تصمیم می گرفتند ـ من مفهوم آن مسئولیت تاریخی را، که شکری از پیش گوشزد کرده بود، به خوبی، و البته با تلخی تمام، دریافتم.

 ***

 ... تا آنجا که من می دانم ـ به خصوص در زندانهای ساواک ـ هیچ­گاه فشار برای مصاحبه گرفتن از شکری برداشته نشد... اگر درست به یادم مانده باشد شکری را پس از اوین به زندان عشرت آباد بردند و پس از مدّتی به قزل قلعه، و بعد، در سال ۵۲، به زندان قصر، و بعد به زندان کمیته (که دوباره، قدری هم شکنجه شد) و سپس دوباره به اوین و بندهای مختلف آن، و سرانجام به تبعید در زندان مشهد فرستادند. از همان جا بود که در اوج قیام مردمی، شکری از زندان آزاد شد.

 اگر چه خمینی خائن و جنایتکار، که سرانجام پاک نژاد را در شکنجه گاه اوین به شهادت رساند، رکورد وحشیگری و شکنجه و شقاوت شاه را صدها بار شکسته است، امّا ناگزیر باید یادآوری کنم که در زندانهای شاه نیز هرکس که سرشناس و از شهرتی برخوردار بود، به طور مضاعف زیر فشار و در معرض انواع تهدیدها قرار می گرفت تا بلکه درهم بشکند.

 ***

 ... از ویژگیهای سیاسی و بارز شکری، وفاداری عمیق او به مبارزه مسلّحانه بود، آن هم در بحبوحه شرایط سخت آن سالهای تیره و تار، که فوج فوج افرادی که در رابطه با مبارزه مسلّحانه به زندان آمده بودند به دلایل مختلف می بریدند و یکی پس از دیگری مبارزه مسلّحانه را نفی نموده و به اصطلاحِ آن روز، اعلامِ «سیاسی کاری» می کردند.

 یکی از نابخشودنی ترین گناهان شکری، چه از نظر صاحبان "سِکت"ها و خط مَشی های انجرافی، که آن همه آزارش می دادند، و چه از نظر دژخیمان رژیم خمینی، که در نهایت به قتلش کمر بستند، همانا، حمایت تمام عیار سیاسی او از مجاهدین و مبارزه مسلّحانه انقلابی بود.

 حقیقت این است که در زندانهای شاه نیز آخوندهای ارتجاعی و عناصری مانند لاجوردی و کچویی و عسکراولادی و بهزاد نبوی و رجایی و رفسنجانی، از شکری به خاطر رابطه اش با مجاهدین و حمایتش از موضعگیرهای مجاهدین علیه راستگرایان مرتجع (که دوست داشتند سازمان مجاهدین خلق ایران را به دار و دسته یی شبیه «مجاهدین انقلاب اسلامی» مبدّل کنند) هیچ دل خوشی نداشتند و بسا علیه او لُغُز می خواندند.

 پس از قیام ضدّ سلطنتی نیز موضعگیریهای شکری در چارچوب جبهه دموکراتیک ملّی ایران نیازی به شرح و بیان ندارد و معلوم است که ارتجاع خون آشام را تا کجا نسبت به او خشمگین کرده است. کافی است به مطلع نخستین نوشته شکری در صفحات «شورا»ی نشریه «مجاهد» به تاریخ ۱۰ اردیبهشت ۱۳۶۰ نظر بیفکنیم تا جای هیچ گونه ابهامی باقی نماند:

 "انقلاب ایران در آستانه شکست است. مردم رنجدیده ما نگران بلیاتی هستند که به یمن حکومت انحصارطلبانِ دَغلباز حزبی، به صورت بیکاری و فقر، جنگ و آوارگی، گرسنگی و فحشا و بالاخره دیکتاتوری و اختناق گریبانشان را گرفته و دامنه آنها هر روز گسترش بیشتری می یابد...

 وقتی شرایط عینی انقلاب فراهم شد، شرایط ذهنی آن آماده نبود. پس، در جریان عقب نشینی امپریالیسم، نیرویی که از قعر جان انقلاب برخاسته باشد، جایگزین دستگاه وابسته آن نشد. نیرویی که پس از خروج سیاسی امپریالیسم به قدرت رسید، انقلابی نبود چون دموکراتیک نبود. مگر نه این که انقلاب ایران یک انقلاب دموکراتیک بود؟ و ضدّ امپریالیست هم نبود چون دموکراتیک نبود و مگر نیرویی می تواند ضدّامپریالیست باشد امّا با دموکراسی دشمن باشد؟"

 از همه اینها می خواهم نتیجه بگیرم که یاد پاک نژاد، هم چون یادکردن از هر حماسه و شهید بزرگ دیگر، بایستی با تأکید بر ارزشهای والایی که او مدافع آنها بوده، و محکوم نمودن ضدّ ارزشهایی که او از آنها دوری جسته و تحت فشار آنها به سر برده است، همراه باشد. و الاّ چنان که باید از او قدردانی نمی شود و تجلیل از او از ابعاد صوری فراتر نمی رود...

 آخرین نکته یی را که نمی توانم از ذکر آن، حتّی در این نوشته مختصر، فروگذار کنم، خاطره بسیار انگیزاننده و در عین حال پرمعنای مسلّح شدن شکری است.

 در اوایل اسفند ۵۷، که ستاد مرکزی مجاهدین به تازگی در ساختمان سابق «بازرسی شاهنشاهی» مستقر شده بود و رفت و آمد زیادی هم، حول و حوش آن جریان داشت، یک روز شکری به رسم معمول عنایت کرد و برای احوال پرسی به آن جا آمد.

 با دیدن سر و سامان مجاهدین غرق در خوشحالی بود و به محض ورود، وقتی مرا دید، گفت: دیدی آن سالها در زندان به تو می گفتم که شما از بین نخواهید رفت؟ حالا ببین که مردم چه استقبالی از شما می کنند. بعد مقدار زیادی از تهدیدها و خطرهای آخوندیسم ارتجاعی صحبت کرد و از نقطه نظرها و خطوط ما نیز سؤال نمود.

 در اواخر صحبت گفت: راستی من حس می کنم در این بِلبِشو امنیتی ندارم، به نظر تو چه باید بکنم؟

گفتم: آخر تو که در یک جا آرام و قرار نداری، به اندازه کافی هم که حبس کشیده ای (شکری از عنفوان جوانی حدود ۱۸ بار دستگیر و زندانی شده بود) نمی توان گفت که یک گوشه بنشین، به خصوص که معلوم نیست نوبت حبس بعدی تو و من چند وقت دیگر فرا برسد! 

 حالا بگو ببینیم برای تأمین امنیت تو چه می توان کرد؟ آیا موافقی هرجا که می روی برادران مجاهد ما همراهت باشند؟ گفت: نه، نه، نمی خواهم اسباب زحمت آنها بشوم.

 گفتم: بی خودی بهانه نیاور، تازه مزه آزادی را چشیده ای و پس از حدود ده سال زندان، دیگر تحمّل محدودیت و داشتن چند نگهبان جدید را، ولو از مجاهدین باشند، نداری! به تأیید خندید و گفت: خیلی خوب، پس بگو یک اسلحه یی، چیزی ، به من بدهند پیشم باشد. تو که می دانی به شهر خودمان هم نرفتم، فالانژهای آن جا هم برایم خط نشان کشیده اند.

 من اسلحه کمری خودم را باز کردم و گفتم اگر این چیزی را حل می کند، بفرما.

 شکری گفت: نه این برای خودت لازم است، این را نمی گیرم.

 بعد با هم به اسلحه خانه رفتیم. برادر مجاهدمان محمدعلی توحیدی نیز سر رسید و شکری را دید.

 بالاخره اسلحه کمری مناسب را برای شکری پیداکردند. شکری کمربندش را بازکرد، از گیره غلاف کمری عبور داد، خشاب را پرکرد و کارگذاشت، و لحظاتی بعد که کمربند را مجدّداً بسته بود، دکمه‌های کتش را هم بست و سینه یی سپر کرد.

 برانگیختگی درونی و برافروختگی مختصر چهره سبزه اش برایم کاملاً محسوس بود.

 کنجکاوانه، در تمام مدتی که اسلحه می بست، حالتش را زیر نظر داشتم: شکراله پاک نژاد، مبارز نامداری که سالها پیش، در بدو ورود به زندان قزل قلعه، پس از بازگشت از تبعید در زندانهای جنوب کشور، خود را به جمع، "سرباز وفادار مبارزه مسلحانه" معرّفی کرده بود، پس از قریب به ده سال زندان، حالا، مسلّح و سرافراز، در برابرم ایستاده بود. در لبخندش و در سینه سپرکرده اش شرف و افتخار و اعتماد به نفسِ یک خلق قهرمان را می دیدم».

 

 

 

 

آخوند علم الهدی: دشمن تهاجمش را علیه ما شروع کرده، ما ضربه را از داخل خواهیم خورد

دی ۳, ۱۴۰۰

آخوند علم الهدی پدر زن رئیسی جلاد و نماینده خامنه ای در مشهد

جمعه بازارهای ولایت فقیه که با کسادی روزافزون روبه‌روست، روز۳دی شاهد ترس و نگرانی نمایندگان خامنه‌ای از انزوا و منفوریت داخلی و بین‌المللی نظام و بحران بی‌علاج اقتصادی و خطر قیامها و اعتراضات مردمی بود. آخوند علم الهدی پدرزن رئیسی جلاد و نماینده خامنه‌ای در مشهد روز سوم دی گفت دشمن تهاجمش را علیه ما شروع کرده و یک عده افراد ناآگاه و مغرض در هماهنگی با دشمن هستند و ما ضربه را از داخل خواهیم خورد!

علم الهدی گفت: «برادران خواهران مسأله فضای مجازی و جریان رسانه‌یی که دشمن تهاجمش را علیه ما شروع کرده است به وسیله یک عده افراد ناآگاه و یا احیاناً یک عده افراد مغرض بخواهد این حمله رسانه‌یی دشمن امید و ایمان مردم را هدف بگیرد و هدف قرار بدهد ما ضربه را از داخل خواهیم خورد! در این عرصه خدای نکرده غفلت شما را بگیرد و واقعاً از این تهاجم دشمن و همدستی یک عده منفعت‌طلب با دشمن خدای ناکرده غافل بشوید ما ضربه خواهیم خورد!»

علم الهدی افزود: «یک عده جوان و نوجوان ساده‌اندیشی که نسبت به گذشته هیچ تجربه‌ای از شگردهای دشمن ندارند متأسفانه اینها را باور می‌کنند و بعضی از اینها به‌عنوان خبر نو خودشان شروع می‌کنند این حرفها را به پخش کردن دشمن خط این تحریف را می‌دهد و متأسفانه در داخل هم یک عده افرادی که منافع سیاسی یا منافع قدرت‌یابی و اقتصادی خودشان را در این عرصه می‌بینند کمک می‌کنند به اضافه یک عده مزدور‌هایی که دشمن داره از داخل می‌گیرد پول به حسابشان واریز می‌شود آقا این را برو پخش کن لازم هم نیست که خودش رو نشون بده دشمن! در خطر قرار بگیرد.

انشاالله امیدواریم عزیزان ما در عرصه‌های امنیتی و انتظامی این مسأله فضای مجازی و رسانه‌هایی که هر روز به یک اسم ظاهر می‌شوند اینها را در داخل پیگیری کنند بابا این جنگ دشمن هست این رسانه‌ها و این افراد ستون پنجم دشمن هستند اون هفته هم گفتم در هر کجای دنیا ستون پنجم دشمن در داخل یک کشور پیدا بشود او را محاکمه صحرایی می‌کنند اما نگفتم باید ما اینها را محاکمه صحرایی کنیم که رفتید اینجور دروغ نوشتید محاکمه صحرایی ما در این نظام نداریم! اما اینها عوامل دشمن هستند اینها ستون پنجم دشمن هستند این را باید ما متوجه باشیم و دقت کنیم این فضای مجازی و این جریان رسانه‌یی باید به وسیله دستگاههای امنیتی دقیقاً مورد بررسی و پیگیری قرار بگیرد» (تلویزیون آستان رضوی رژیم ۳ دی)

آخوند علم الهدی: دشمن تهاجمش را علیه ما شروع کرده، ما ضربه را از داخل خواهیم خورد –

 

پیام خانم مریم رجوی به مناسبت میلاد مسیح

دی ۳, ۱۴۰۰

پیام خانم مریم رجوی بمناسبت میلاد مسیح

مریم رجوی: مسیح، پیام قطعی پیروزی قیام علیه آزادی‌کشی و بی‌عدالتی است

سلام بر پیامبر بزرگ خدا، عیسی مسیح «خورشید‌ِ عدالت» محرومان و سرکوب‌شدگان و ستاره راهنمای قیام‌کنندگان و شورشگران برای آزادی و سلام بر مریم عذرا که خود را وقف نجات بشریت کرد.
زنی که قرآن مجید از او در شمار بزرگ‌ترین منادیان یگانگی و راهگشایان رهایی انسان یاد می‌کند.

هموطنان عزیز،
مسیحیان ارجمند در ایران و سراسر جهان، حامیان مقاومت مردم ایران،
سالروز میلاد عیسی مسیح بر شما و بر رهروان رهایی و صلح و عدالت گرامی باد.
در این شب خجسته که با تولد مسیح «روشن‌ترین روزها» را در پی دارد، برای مردم و میهن‌مان ایران در برابر رژیم دین‌فروش و جنایتکار آخوندی آرزوی پیروزی دارم و روز بزرگ آزادی و خوشبختی را طلب می‌کنیم.
گرامی می‌داریم نام مسیح را که به قول انجیل «روشنایی جهان» است. او الهام‌بخش مجاهدان و قیام‌کنندگانی است که در پی به‌ زیر‌کشیدن ستمگران و فریسیان ریاکار و آخوندهای دجال‌اند.
در این شب گرامی یاد می‌کنیم از مادران شهیدان قتل‌عام ۶۷، مادران شهیدان قیام به‌ويژه مادران شهیدان قیام آبان۹۸، که به‌راستی در شجاعت و از خودگذشتگی از مریم عذرا پیروی می‌کنند.
مسیح(ع) پیامبر شهیدان آزادی و به‌پاخاستگان برای عدالت است. او از آن همه مردم جهان است. پیامبر «ماتم‌زدگان»، پیامبر «فروتنان»، پیامبر «کسانی که گرسنه و تشنه عدالتند» و پیامبر «آن‌ها که در راه عدالت جفا می‌بینند» یا «به ‌ناحق به ‌آن‌ها تهمت زده می‌شود». ^(‍‍۱)
امروز او در میان قیام‌کنندگان ایران‌ است. او با کشاورزان زحمتکش و محروم اصفهان و شهرکرد و خوزستان، و با تمامی تشنگان آب و آزادی در سراسر ایران است. زیرا چنان که گفته است: «هرجا که دو یا سه نفر به ‌نام من جمع شوند، من آن‌جا در میان آن‌ها هستم». ^(۲)
او با سوخت‌بران و جان‌سوختگان شهید بلوچ است و با معلمان به‌جان آمده‌یی است که برای فرزندان ایران، دانش را با آزادی و برابری می‌خواهند.
مسیح، پیام قطعی پیروزی قیام علیه آزادی‌کشی و بی‌عدالتی است زیرا که «نور در تاریکی می‌درخشد و تاریکی هرگز بر آن پیروز نشده است». ^(۳)
در این شب بزرگ هم‌چنین دعا می‌کنیم برای شفا و بهبود همه بیماران؛ آن‌ها که در حاکمیت کرونای ولایت از بسیاری درمان‌ها و امکانات پزشکی بی‌بهره‌اند. آن‌ها که در این حاکمیت ظالم، ستم می‌بینند و غارت می‌شوند.
پس دعایم را با کلام عیسی مسیح همراه می‌کنم که گفت: «یک‌دیگر را دوست بدارید، همان‌طور که من شما را دوست داشتم. محبتی بزرگ‌تر از این نیست که کسی جان خود را فدای دوستان خود کند». ^(۴)
سلام بر عیسی مسیح پیامبر آزادی و عدالت و سلام بر مریم عذرا که سر بر آستانش می‌ساییم.